Wanneer thuisbegeleiding stopt, stopt niet alleen een hulptraject – het voelt alsof de zijwieltjes eraf gaan.
In deze blog deel ik openhartig hoe het is om afscheid te nemen van een begeleiding die ons gezin twee jaar lang ondersteunde. Wat het met me deed, waarom het zo waardevol was, en hoe dubbel het voelt om nu op eigen kracht verder te gaan. Voor elke ouder die balanceert tussen trots en twijfel: je bent niet alleen.
Soms zijn de stilste mijlpalen de meest betekenisvolle. Er is geen fanfare, geen applaus, geen lintje dat je doorknipt. Alleen een zachte realisatie: het is niet meer nodig. Onze thuisbegeleiding stopt. En dat voelt als een klein afscheid van iets groots.
De stap naar hulp
Ik weet niet meer precies hoelang we thuisbegeleiding kregen. Twee jaar? Misschien langer. Wat ik wel weet, is dat het voelde als een sprong in het diepe toen we ermee startten. De stap naar hulp zetten is geen evidente. Want ergens moet je dan erkennen: ik kan dit niet alleen. En dat voelt als falen. Maar dat was het niet. Het was nodig – voor mezelf, want ik was uitgeput. Voor mijn kind, want ik wilde onze verbinding behouden. En voor ons gezin, omdat we moesten leren ademen tussen de stormen door.
Wat het ons gaf
Thuisbegeleiding gaf ons niet alleen tips en structuur, maar vooral begrip. Er was ruimte. Voor alles. Voor tranen, voor vragen, voor frustratie. Ik kon praten over Levi, over Neva, maar ook gewoon over de dag. Over het feit dat mijn hoofd soms niet meer meewilde, of dat ik me verloor in schuldgevoelens. Het mooiste moment? Dat we nu op een punt staan waar het niet meer zo intens nodig is. Waar Levi gegroeid is. Waar ík gegroeid ben.
Die eerste periode met begeleiding heeft ons leven veranderd. We introduceerden hulpmiddelen zoals een klokje dat nu nog steeds duidelijkheid brengt. Kleine interventies die een wereld van verschil maakten. Ik herinner me ook die warme, kleine momentjes tussen Levi en de begeleidster. En voor mezelf? Gewoon mogen zijn. Mogen zeggen: ik ben moe. Zonder oordeel.
Het afscheid
We wisten dat het ooit zou eindigen. Maar toen het moment daar was, voelde het dubbel. Aan de ene kant: trots. Blij. Het gáát beter. Levi bloeit open, ik heb meer draagkracht. Aan de andere kant: paniek. Wat als het slechter gaat? Wat als ik verdwaal in de chaos en ik heb niemand meer om te bellen? Het voelt echt alsof de zijwieltjes eraf gaan. En ik moet maar hopen dat ik niet val.
Zonder zijwieltjes
Mijn grootste angst is simpel: alleen staan. Niet meer kunnen terugvallen op iemand die mee naar de situatie kijkt. Iemand die het snapt, die bevestigt dat ik geen slechte moeder ben, maar gewoon een moeder in een moeilijke fase.
Maar ik zie ook iets anders. Ik ben minder uitgeput. Ik heb inzicht. Ik begrijp Levi beter. En mezelf. Ik weet beter wat werkt – en wat niet. Dat vertrouwen is stilletjes gegroeid, en daar mag ik trots op zijn.
Toekomst zonder begeleiding? Positief, maar met gemis. Het was mijn klankbord, mijn steun, mijn mentale rustpunt. Dat ga ik echt voelen. Maar ik weet ook: de handvaten zijn er. En ik ben niet meer alleen in het ouderschap.
Een boodschap aan andere ouders
Als je net start met begeleiding: gooi alles op tafel. Hou je niet in. Hoe meer je deelt, hoe beter. Noteer wat er gebeurt, want in de chaos vergeet je zoveel. En als je net afsluit: wees trots. Dat je het aandurfde om hulp te vragen – dat is geen zwakte. Dat is kracht.
En aan mezelf: Je kan dit. Blijf praten. Blijf verbinden. Blijf ademen. Je hoeft het niet perfect te doen. Alleen écht.
Voor haar – een klein dankwoordje aan onze thuisbegeleider
Mocht jij deze blog ooit lezen, dan wil ik dat je weet dat dit stukje speciaal voor jou is geschreven.
Lieve jij,
Mocht je deze blog ooit lezen… dankjewel.
Voor alles wat je voor ons betekend hebt.
Voor je geduld, je warmte, je begrip, je kalmte middenin onze storm.
Je was zoveel meer dan “begeleiding”.
Je was een luisterend oor, een veilige plek,
en een kompas op momenten dat ik zelf even de weg kwijt was.
Je zag ons echt, zonder oordeel.
En daar ben ik je ongelooflijk dankbaar voor.
Je hebt niet alleen Levi geholpen, maar ook mij.
Ik draag je mee, in alles wat ik binnenkort zonder zijwieltjes verderzet.
Reactie plaatsen
Reacties