Een middag vol liefde, chaos en onbegrip
Wat een fijne dag in Bellewaerde leek, eindigde in een pittige thuiskomst vol emoties, een crisismoment en… ongevraagd oordeel van de buren. In deze eerlijke blog neem ik je mee in hoe het is om als mama te balanceren tussen begrip, onmacht en moed. Over hoe zwaar het soms is, hoe snel anderen oordelen – en waarom mildheid, naar jezelf én anderen, zo broodnodig is.
Soms is het leven gewoon veel. Niet druk, niet lastig, niet chaotisch - gewoon alles tegelijk, op één moment, zonder pauzeknop. Zo’n dag hadden wij onlangs.
We waren net terug van een fijne dag in Bellewaerde. Zoals dat vaak gaat met uitstapjes, werd het tegen het einde moeilijk. Onze zoon had iets lekkers gezien en wilde dat héél graag. Wij daarentegen waren al aan het afronden, richting huis. We zeiden dat we thuis eten hadden voorzien — niet bepaald de woorden waar een kind op dat moment op zit te wachten. Dus er kwam gemopper. Zeuren zoals elk kind dat wel eens doet, weet je wel. Alleen... bleef het hangen. Het zat niet goed. Hij was gefrustreerd. Boos. Op ons.
De opbouw naar de storm
Eenmaal thuis maakten we eten klaar. Hij vroeg om tv te kijken. Dat wilden wij liever niet. Niet omdat we tegen schermen zijn, maar omdat we merkten dat het net dan moeilijker werd achteraf. Het werd even mokken, maar uiteindelijk begonnen de kinderen mooi samen te spelen.
Levi had een huisje gebouwd. Elk kind had een popje. Neva’s popje moest slapen in het huisje. Levi vond dat niet oké, het was zijn huis en hij wilde spelen. Raquel legde uit dat Neva soms ook vroeger slaapt, en dat dat dus oké is. Maar dat kleine detail was de vonk. Het huisje werd gedeeltelijk afgebroken in de discussie met zijn zus. En daar... brak hij. De frustraties, de opgekropte gevoelens, de vermoeidheid, het niet gehoord voelen... het kwam eruit als een vulkaan.
Schoenen werden gegooid, raakte per ongeluk onze hond. Er werd geschreeuwd, gehuild, geroepen. Hij was niet meer aanspreekbaar. Alles wat we probeerden - ademhalen, tellen, praten over zijn kipjes (die hem normaal kalmeren) — werkte niet. Alles bleef escaleren.
We besloten de ruimte te verlaten. Buiten op het terras was het veilig, droog, warm. We wilden vooral dat Neva en de dieren beschermd bleven en uiteraard hij zelf ook. Maar hij bleef roepen, schoppen, wanhopig zoeken naar houvast. Dit was crisis.
De grens van wat we aankunnen
In zulke momenten voel je je als ouder volledig machteloos. Je probeert zó hard. En toch… lukt het niet. Ik voelde me uitgeput, leeg, gefrustreerd en... verloren. Alsof ik faalde in iets dat fundamenteel belangrijk is: mijn kind helpen.
Mijn partner en ik steunen elkaar gelukkig. Wanneer de een bijna breekt, neemt de ander over. We zijn een team. Maar de omgeving? Die dag deed pijn.
Midden in de storm ging plots de bel. Neva was al onderweg naar de deur, dus ik deed open. Daar stonden twee buren in kamerjas, die wilden weten "wat er gaande was". Hun toon... die van oordeel. Ze vonden het niet oké dat Levi buiten stond.
En hoewel ik probeerde uit te leggen waarom, voelde ik hoe hun blikken me fileerden. Geen ruimte voor dialoog, enkel verwijt.
Mijn lijf trilde. Ik voelde me als mama zó ontzettend klein. Alsof ik moest verantwoorden dat ik geen monster ben. Geen slechte ouder. Alleen een uitgeputte moeder in een moeilijke situatie, die haar uiterste best doet om de rust binnen het gezin terug te vinden.
Na wat weg en weer gepraat, ik weet nog half wat er allemaal gezegd is geweest omdat ik zo ontdaan was. Uiteindelijk barstte ik. "Neem hem een week onder je dak en dan praten we verder." Niet de meest beleefde afsluiter, maar op dat moment had ik het gehad. De deur ging dicht. De pijn bleef open.
Wat volgt na een storm? Stilte. Verdriet. En twijfel.
De avond viel. Levi kalmeerde. De rust kwam terug, maar de uitputting bleef hangen. Ik heb gehuild als een klein kind. Omdat het te veel was. Omdat ik me machteloos voelde. Omdat ik twijfelde aan mijn mama-zijn. En omdat het zo vaak zoeken is. Je weet nooit op voorhand wat wél gaat werken of wat inmiddels zijn kracht van werking heeft verloren.
Later, toen de storm geluwd was, spraken we kort met hem. Over gevoelens, over wat er gebeurde. Over dat het oké is om boos te zijn, maar dat we daar samen op een andere manier mee moeten leren omgaan. Geen preek. Gewoon verbinding. En dat was nodig.
Voor andere mama’s (en voor mezelf)
Als jij dit leest en denkt: “Oh, ik herken dit” weet dan: je bent niet alleen. We strugglen allemaal wel eens. En ja, soms zien anderen alleen het topje van de ijsberg en oordelen ze zonder te begrijpen wat daaronder zit. Maar jij weet hoe hard je vecht. Elke dag opnieuw.
Vandaag, als ik dat gesprek aan de deur opnieuw zou voeren? Dan had ik hen misschien gewoon binnengelaten en gezegd: “Toon mij de weg, als jullie het zo goed weten.” Maar ik had hen ook verteld wat hun woorden met me deden.
Hoe hard ik heb getwijfeld aan mezelf, aan mijn instincten, aan mijn waarde als moeder. En dat, dat wens ik niemand toe.
Wees mild voor jezelf. En mild voor andere mama’s. Je weet nooit welke bergen ze die dag al verzet hebben.
Wil je dit soort eerlijke verhalen blijven volgen? Volg dan ADHDSucces op Instagram – daar waar moederschap en neurodiversiteit elkaar ontmoeten in al hun rauwe, chaotische pracht.
Reactie plaatsen
Reacties