In deze blog neem ik je mee in een emotionele gebeurtenis uit ons gezin. Wat begon als onschuldige chaos in onze tuin — met kippen, eenden en veel dierenliefde - groeide uit tot een intens moment van verdriet, loslaten en keuzes maken. Mijn zoontje met ASS raakte overstuur toen zijn geliefde kip Otje gevaar liep. En ikzelf als moeder met ADHD werd overspoeld door twijfels, schuldgevoelens en overprikkeling. Een verhaal over hoe belangrijk het is om emoties serieus te nemen, hoe ingewikkeld het kan zijn om het juiste te doen, en hoe liefde soms betekent dat je durft los te laten.
De rust bewaren
Het is niet altijd makkelijk om de rust te bewaren, vooral niet als het gaat om je kinderen en hun geliefde huisdieren. Wij hebben thuis kippen en Indische loopeenden in onze tuin. De kippen zijn hennen en de eenden zijn woerden. Een situatie die, hoewel schattig op het eerste gezicht, zorgde voor flink wat spanning.
Vooral bij mijn zoontje, die niet zomaar met zijn dieren omgaat. Zijn favoriete kip, Otje, is zijn beste vriendje. Ze zijn onafscheidelijk: hij knuffelt haar, praat tegen haar en Otje is voor hem als een hond, maar dan eentje met veren.
Wat gebeurde er? De eenden waren een beetje te... enthousiast. Het broedseizoen was begonnen, en de woerden waren helemaal in hun element. Dit zorgde voor chaos in de tuin, want hun hormonen lagen op scherp. En Otje werd hun slachtoffer. Ze volgden haar, gaven haar geen rust, en ze werd letterlijk achterna gezeten. Ik zag het gebeuren: haar pluimen vielen uit, ze was verwond, en haar rustige aard werd onder druk gezet door de eenden. Dat voelde als een klap in mijn maag.
Op een ochtend, toen ik in de keuken ontbijt aan het maken was, hoorde ik ineens een schreeuw die door merg en been ging. Mijn hart stond stil. Ik dacht meteen: “Dit is het, Otje is dood!”
Gelukkig was het niet zo erg, maar ze was wel gewond. Wat haar hoofd betreft, was er duidelijk iets mis. Een paar pluimen kwijt, en de schrik zat er goed in. Mijn zoontje stond in de tuin, helemaal overstuur. Hij kon zijn emoties niet plaatsen, zijn beste vriend was in gevaar.
Dat was het moment waarop het me weer echt raakte: hoe moeilijk het kan zijn voor een kind met ASS om zijn emoties te reguleren in zo'n situatie. Voor hem is de wereld vaak zwart-wit, en als zijn emoties overgaan in een storm, kan hij daar soms vast in zitten.
De schreeuw die hij uitsloeg, was niet zomaar een reactie, maar een uiting van die intense emotie die hij niet zomaar kan kanaliseren. Het is alsof hij, zelfs met alle liefde voor Otje, vastzat in die gevoelens van angst, verdriet en machteloosheid.
Het is zo heftig om als moeder te zien hoe hij worstelt om zijn emoties te begrijpen en zich niet gehoord voelt in dat moment. Hoewel ik naar hem toe snelde, was dat niet genoeg op dat moment.
Daar stond ik, als moeder, die alles wilde doen om zijn verdriet te verlichten. Maar ik voelde me ook verward. Wat was het juiste om te doen? De keuze om de eenden weg te doen voelde zwaar. Dit was niet de oplossing die ik had gewild, maar het leek wel de enige. Want hoe leg je aan een kind uit dat het dier waar hij van houdt, geen veilige plek meer heeft in zijn eigen huis? Hoe laat je los?
Als moeder met ADHD kwam daar ook nog een hoop onrust bij kijken. Mijn gedachten raasden constant door mijn hoofd: “Ben ik wel goed bezig? Doe ik dit goed? Is dit de juiste beslissing voor mijn kind?”
Het was moeilijk om mijn gevoelens in evenwicht te brengen. Het schuldgevoel kwam al snel opzetten: “Waarom voel ik me zo onzeker? Waarom kan ik niet gewoon handelen zoals andere moeders?” Ik voelde me schuldig, niet in staat om de situatie volledig te doorzien en mijn zoontje de rust en helderheid te bieden die hij nodig had. Was ik te streng? Was ik te emotioneel? Het constante overdenken maakt alles zo veel moeilijker.
Bovendien speelde de druk van de buitenwereld een rol. “Wat gaan anderen denken?” vroeg ik me af. Ik stelde me voor wat mensen zouden zeggen als ze hoorden dat we onze dieren weg deden en vooral hoe het er in mijn omgeving uit zou zien.
Ik voelde me zo kwetsbaar, als moeder die niet altijd weet wat het beste is. Er komt zoveel bij kijken als je, als moeder met ADHD, elke keuze overdenkt en twijfelt of je de juiste hebt gemaakt.
Uiteindelijk kwam de oplossing in de vorm van een onverwachte maar perfecte match. Mijn moeder had een vriendin die een park had, een prachtig groot terrein waar ze heel wat dieren hebben. En ja, ze was op zoek naar Indische loopeenden! Het voelde alsof alles ineens klopte, alsof het zo moest zijn. We konden de eenden naar een plek brengen die hen de ruimte zou geven die ze nodig hadden. Het was de perfecte plek voor hen, en ik voelde een enorme opluchting.
Toen we de eenden naar hun nieuwe thuis brachten, was het afscheid moeilijker dan ik had verwacht. De kinderen stonden er gelukkig voor open, we legden alles rustig uit. Wat ik niet had verwacht, was hoe snel ze zich erbij neer legden. We keken hoe de eenden hun nieuwe leven begonnen, met zwemmen, spelen en genieten van hun vrijheid. Het was duidelijk dat ze gelukkig waren.
Ik kon het niet helpen, maar een traantje kwam toch. Het voelde als een stukje van mijn hart dat ik had moeten loslaten. Maar tegelijk was ik dankbaar. Dankbaar voor de dame die hen een nieuw thuis gaf, en dankbaar voor de rust die terugkeerde in onze tuin en in ons gezin.
Het was een heftige les in loslaten, vooral als je als moeder met ADHD niet altijd zeker bent van je keuzes. Maar het was ook een les in vertrouwen. Vertrouwen in jezelf, in je kinderen, in de dieren, en in het proces van het vinden van een oplossing.
Het was moeilijk, maar soms is het oké om even stil te staan bij alles wat je voelt, zelfs als je niet weet wat de buitenwereld ervan zal vinden. Wat echt telt, is dat je kind gehoord wordt en dat de juiste keuze uiteindelijk je hart en je gezin de rust brengt die je zo hard nodig hebt.
We sloten de dag af met frietjes. De kinderen speelden heerlijk. De volgende ochtend was er geen gekwaak meer in de tuin, maar we wisten dat het goed was. De eenden hadden hun nieuwe thuis gevonden, en wij hadden geleerd dat soms loslaten de enige manier is om verder te gaan. En in ons hart moeten we niemand loslaten.
Reactie plaatsen
Reacties