In deze eerlijke en kwetsbare blog neem ik je mee in hoe het voelt om te leven met een ADHD-brein dat overloopt. Hoe het is om als mama te willen plannen en organiseren, maar keer op keer vast te lopen in de chaos van de dag. Van het vergeten van een belangrijke therapieafspraak tot het overprikkelende proces van “even snel” boodschappen doen - alles kost energie. Deze blog gaat over schuldgevoel, zelftwijfel én de kracht die schuilt in blijven proberen. Een herkenbaar verhaal voor iedereen die zich soms tekort voelt schieten, maar elke dag opnieuw opstaat. Want jij bent niet alleen. En je bent niet minder je bent anders, en dat is ook waardevol.
"Hoe kan je dat nu weer vergeten?"
"Hoe kan je dat nu vergeten? Elke week is het op maandag en donderdag."
Wanneer mijn brein overloopt, worden dingen gewist alsof ze nooit bestaan hebben. Alsof mijn hoofd zegt: dit is te veel, ik laat wat vallen. En meestal laat het dan net iets belangrijks vallen. Niet omdat ik het niet wíl onthouden. Maar omdat het er letterlijk niet meer bij kan.
Vanmorgen moest ik naar de winkel. Moest. Want er was niks meer in huis. En boodschappen doen klinkt als iets kleins — gewoon even naar de winkel, toch? Maar voor mij is dat een hele missie. Eén taak, met honderd verborgen stappen.
Eerst mijn handtas zoeken. Herbruikbare zakken meenemen. Zelf nog snel naar het toilet — stel dat ik plots dringend moet als ik in de winkel ben. De honden buitenlaten. Sleutels zoeken. Drie keer checken of ik de deur wel écht heb afgesloten. Al voor ik in de auto zit, ben ik uitgeput.
Dan komt het verkeer. Focus houden. Een parkeerplaats vinden. En daar sta je dan, met je lijstje op je gsm, hopend dat je alles terugvindt in een overvolle winkel.
De kruidenkaas is op. Shit. Je had die nodig voor je recept. En zo’n klein ding voelt dan als een klap. Want je had al zo weinig energie over.
Aan de kassa begint de stress opnieuw. Alles op de band leggen, maar niet snel genoeg. De vrouw achter me helpt de kar leegmaken. Lief, waarschijnlijk. Maar het voelt niet lief. Het voelt alsof ik faal. Waarom ben ik altijd trager? Waarom lijkt het alsof iedereen dit moeiteloos kan, behalve ik?
Betalen. Alles terug inladen. Naar huis rijden. En dan de finale uitdaging: uitladen, sorteren, opbergen. Terwijl mijn hoofd overloopt van prikkels.
Groenten moeten in de frigo. Diepvriesproducten op tijd opgeborgen. Flessen water? Die blijven soms dagen in de zak zitten. Niet omdat ik lui ben. Maar omdat mijn hoofd zegt: nu even niet.
Na het eten komt de afwas. En opnieuw: zoveel stappen. Water op juiste temperatuur. Schuim. Afwassen. Afdrogen. Wegzetten. Dus ik kocht een afdruiprek. Eén stap minder. Eén stukje zelfzorg.
En dan zijn er de kinderen. Het huis. De dieren. Alles wat zich opstapelt. Alles wat ‘gewoon’ lijkt voor de buitenwereld, maar voor mij een bewust proces is van kleine, opeenvolgende handelingen. Douchen. Tanden poetsen. Kleren klaarleggen. Alles moet ik bewust doen. Niks gaat vanzelf.
Daarom vergeet ik dingen. Niet omdat het me niets kan schelen. Niet omdat ik niet plan. Maar omdat mijn hoofd een oorlogsterrein is van gedachten, stappen en prikkels. En wanneer het te veel is, schuift het gewoon dingen opzij.
En dan komt het schuldgevoel. De zelfhaat. Ik voel me een mislukking. Ik overloop elk scenario. Wat ik beter had kunnen doen. Hoe ik me moet verontschuldigen. En telkens opnieuw: sorry, ik ben het vergeten. Het zal niet meer gebeuren. Maar diep vanbinnen weet ik: dat is een leugen. Ik wíl dat het niet meer gebeurt. Maar ik weet ook dat het opnieuw kan gebeuren. En dat vreet aan mij.
Soms vind ik een systeem dat werkt. Een trucje dat helpt. Maar zelfs dat is geen garantie. Want ik ben mens. En mijn brein werkt anders.
En ik wil mezelf dan toespreken zoals ik dat bij mijn kinderen zou doen. Het is oké. Je hebt je best gedaan. Het is al goed. Maar mijn hoofd gelooft het niet. Mijn hoofd is boos. Boos dat ik weer tekort ben geschoten. Boos dat ik zelfs met zoveel moeite niet "gewoon" kan zijn.
En dan hoor ik weer die stemmen: "Gebruik je agenda!"
"Hoe kan je dat nu vergeten?" Maar die agenda? Als je vergeet dat die bestaat, wat dan? Dat is de realiteit van ADHD. Dit is hoe het voelt. Elke dag.
Vechten tegen jezelf. Vechten tegen verwachtingen. Vechten tegen schuld.
Op school was het zo. Nu als mama is het nog steeds zo. Ik doe alles dubbel. Check alles drie keer. En toch… mis ik dingen. En dan breekt het. Dan voel ik me niet alleen een vrouw met ADHD. Dan voel ik me een slechte mama.
Zouden ze beter af zijn bij iemand anders? Iemand met een brein dat wél werkt zoals het hoort? Maar dan stop ik.
Bewust. Want: mijn kinderen hebben liefde. Warmte. Aanwezigheid. En een mama die keihard probeert.
Ik ben op deze wereld voor het eerst. En ik leer. Elke dag opnieuw. En weet je wat ADHD me óók brengt? Creativiteit. Out of the box denken. Doorzettingsvermogen. Ik ben anders, ja. Maar ook krachtig. En ik leer mijn kracht te gebruiken.
Dus als jij dit herkent: weet dat je niet alleen bent. We zijn mens. Met onze gebreken, ja. Maar ook met onze gaven. En het is tijd dat we onze blik verleggen. Van falen… naar kracht. Want ik ben sterk. Ongelofelijk sterk. En in die kracht ga ik staan. En ik neem jou mee.
Hier mag ook jij je struggles delen! Vul onderaan het formulier in en deel je verhaal. En als je dat wenst, deel ik jullie verhalen ook zodat er herkenning is en begrip wat ADHD met ons doet.
Reactie plaatsen
Reacties