Soms voel ik me als moeder met een neurodivers gezin alsof ik faal. Maar dan zijn er van die dagen waarop het wél lukt – en dat brengt niet alleen opluchting, maar ook verwarring en schuldgevoel.
In deze blog neem ik je mee in een weekend vol uitdagingen, inzichten en groei. Over overprikkeling, veerkracht en het zoeken naar rust in een hoofd vol ruis. En vooral: over trots zijn op jezelf, ook als het allemaal even wankelt. Want jij doet wat je kan. En dat is genoeg
Een verslagen moeder
Soms voel ik me als moeder heel verslagen. Alsof ik faal in wat ik nochtans elke dag opnieuw probeer: het goed doen voor mijn kinderen, voor mijn zoontje met ASS. Ik weet dat ik hem ruimte moet geven, begrip moet tonen, de wereld voor hem moet helpen vertalen. Maar er zijn dagen dat mijn eigen hoofd zo vol zit, dat ik amper nog ademruimte voel. En dan voel ik me schuldig. Dagenlang. Omdat ik niet reageerde zoals ik had gewild. Omdat ik 'het' niet beter deed.
Vorige week was het een beetje anders. Donderdag was een feestdag, en op vrijdag maakte de school de brug. Ik voelde die typische spanning al op voorhand – want als de structuur wegvalt, wordt het vaak moeilijker voor mijn zoontje. Maar tegen alle verwachtingen in gingen die twee dagen bijzonder goed. Het was fijn, het was gezellig. We hoefden amper brandjes te blussen. En ik voelde me opgelucht.
En toen... voelde ik me daar weer schuldig over. Hoezo opgelucht? Wat voor moeder voelt zich opgelucht als haar kind het goed doet? Waarom voelt dat als ‘verraad’ aan mijn moederliefde? Mijn hoofd draaide overuren. Dus ik nam mijn notities erbij, schreef alles van me af. Gaf het ruimte. En dat hielp. Even ademhalen, even terugkeren naar rust.
Toen kwam het besef
Zaterdag kwam eraan. De hoefsmid kwam bij de paarden en ik besloot alleen te gaan. Ik zei tegen de kindjes dat ik even weg zou zijn. Ze vroegen niet waarheen en ik besloot het zo te laten. Maar toen ik thuiskwam… was het hek van de dam. De ene crisis na de andere. Soms met een duidelijke reden, soms compleet onverklaarbaar. Zijn hoofd en lijfje zaten overvol, maar we konden er de vinger niet op leggen.
Tot het besef kwam: er was zó veel gebeurd. En al was het allemaal leuk – slapen bij de grootouders, mama’s die even uitgingen, spelen met neefjes en nichtjes – het was verandering na verandering. Zijn therapie was niet doorgegaan, de schoolstructuur viel weg, en hij had geen moment écht kunnen ontprikkelen. En mijn kleine vriend, hoe sterk hij ook is, is pas vijf jaar.
Ontprikkelen is dan geen evidentie. En ik? Ik raakte ook overprikkeld. Alles werd te veel. Mijn hoofd kon geen rust meer vinden, ik wilde het ‘oplossen’ maar wist niet hoe. De zaterdag werd onze ontplofdag. Alles liep stroef.
We hadden graag van het weekend een leuke tijd gemaakt, maar leuk is niet altijd haalbaar. En dat wringt.
Toen kwam er toch een moment van helderheid. We besloten boodschappen te doen en stuurden een berichtje naar mijn mama. Daar is het altijd feest voor de kindjes, maar op een veilige, vertrouwde manier.
En kijk, de sfeer veranderde. Mijn overprikkelde mannetje kon weer een beetje landen.
Wel of niet iets leuk doen?
Zondag stond Bellewaerde op de planning. Twijfel alom. Zou het niet te veel zijn?
Maar thuisblijven betekent ook risico op verveling, frustratie, nieuwe crisissen. We waagden het erop.
En wat hebben we er goed aan gedaan! Het park was rustig, de kindjes genoten.
Er was ruimte, beweging, verwondering en zelfs geduld. Ja, echt geduld! We hadden het moment perfect uitgekozen.
En ja, het afscheid van het park was moeilijk, maar met zachte woorden, belofte op herhaling en een abonnement op zak, konden we weer rust vinden.
Die dag gaf me opnieuw perspectief. Het is niet gemakkelijk, leven met twee neurodiverse breinen in één gezin. Maar ik ben zó trots op ons. We hebben een lange weg afgelegd. Mijn zoontje groeit, leert zichzelf beter begrijpen. En ik leer mee. Met vallen en opstaan. Ik ben ooit gestart als alleenstaande mama, op mijn tandvlees, met amper ruimte om te ademen. Nu heb ik een rots van een partner naast me. De draagkracht is verdubbeld. Als ik even niet meer kan, mag ik een stap terugnemen. Dat is een cadeau.
En dus wil ik deze blog afsluiten met een hart onder de riem. Aan elke ouder die zich soms schuldig voelt. Die het niet meer weet. Die denkt te falen. Je bent niet alleen. Je doet wat je kan. En dat is genoeg. Perfectie is niet nodig. Liefde, inzet en groei – dát is wat telt. En een neurodiverse wereld is er één vol kleur, creativiteit, veerkracht.
Soms zakken we even downhill, maar telkens weer klimmen we terug naar boven.
Sterker dan ooit.
Schrijf dat op. Hang het op je spiegel. En fluister het naar jezelf, elke dag opnieuw: Wij rocken.
Reactie plaatsen
Reacties