Maandag was het zover: de zon laat zich eindelijk wat vaker zien, dus de sandalen mochten weer boven komen. Samen met mijn twee kinderen en mijn mama (aka onze geweldige omie) trokken we op sandalenjacht. Of ja, dat was het plan…
Eerst stond er nog een stop gepland bij het revalidatiecentrum voor Levi. Daarna doken we de schoenenwinkel in. Klinkt simpel? Laat me je meenemen in een dagje shoppen zoals dat gaat met een ADHD-mama, een energieke peuter en een hooggevoelige, autistische zoon. 😉
Neva goes raket
Neva, mijn jongste dochter, was als eerste aan de beurt. Vol enthousiasme paste ze wat sandaaltjes en testte ze haar favoriet grondig uit door als een raket door de winkel te sprinten. Ze was duidelijk verkocht. Twee leuke paar gekozen, ze zaten als gegoten. Kindje één: check. Opluchting bij mama: ook check.
Dan Levi…
Dan kwam Levi. En eerlijk? Voor jongens sandalen vinden is al niet makkelijk, maar voor een jongen zoals Levi met sensorische gevoeligheden en fijne motorische uitdagingen, is het écht zoeken naar een speld in een hooiberg.
Ondertussen moest ik ook nog de kleine tornado in de gaten houden – Neva had een opstapje op wieltjes ontdekt (je voelt hem al aankomen hè?). Ik voelde mezelf al lichtjes overprikkeld worden. Rood hoofd, lichte paniek, maar we gingen door.
We vonden uiteindelijk een paar sandaaltjes die perfect leken: Levi blij, ik blij… maar helaas, niet meer in zijn maat. Zucht. Even zakte mijn moed in m’n schoenen. Maar dan: daar ergens tussen andere schoenen… een paar in zijn maat! Hij kon ze zelf aan en uit doen én ze zaten goed. Halleluja! Zijn glimlach was goud waard.
Sneakerliefde
Op naar paar twee. Daar liepen we een dood spoor op. Tot Levi zijn oog liet vallen op een zomerse sneaker. En geloof me, als deze jongen zijn zinnen ergens op zet… dan verandert daar niets aan. Gelukkig had hij smaak en paste de sneaker als gegoten. En dus: deal gesloten!
Tegen die tijd waren we allemaal in het zweet, met rode wangen en een beetje aan het einde van onze energie. Maar we hadden bijna alles – dat was al een klein wonder op zich.
De tornado laat zich zien
Omie wilde ook nog even rondsnuffelen, dus ik sprak met de kindjes wat afspraken af. Maar zoals dat gaat met afspraken… die moeten getest worden. Prikkels namen toe, geduld nam af, en onze tornado verdween telkens tussen de rekken. Op een bepaald moment stond ze doodleuk aan de kassa met een paar schoenen die ze zélf had gekozen. De kassamedewerker (engelengeduld!) grapte: “Ze heeft wel smaak, hoor!”
Ondertussen had ze ook weer het wieltjesstoeltje te pakken, ik zei nog: “Niet doen, dat is voor de medewerkers!” En jawel… BOEM – recht op haar hoofd. Huilen, troosten, handjes geven, nieuwe afspraken maken.
Het was op. Voor iedereen. De zoektocht was geslaagd, maar de energie was op. Tijd om af te sluiten.
Afsluiten met frietjes en liefde
We besloten met een goeie portie Belgische frietjes af te sluiten. Want zeg nu zelf: niets brengt mensen sneller weer samen dan warme frietjes, ketchup op een servetje en het besef dat je het als team weer hebt geflikt.
Ik? Ik was uitgeput. Overprikkeld. Maar ook dankbaar. Voor mijn kinderen, voor mijn mama, en voor die kleine momentjes van puur geluk tussen de chaos.
Want dat is het moederschap met ADHD: geen perfecte Instagramplaatjes, maar wel échte momenten. En soms… een klein beetje rood hoofd.
Herkenbaar verhaal? Heb je ook zo'n leuke verhaaltjes? Deel ze gerust met ons via het contactformulier.
Reactie plaatsen
Reacties