Inleiding – korte samenvatting
De eerste kampdag van mijn kinderen liep compleet anders dan ik had gehoopt. Wat begon met goede bedoelingen, eindigde in chaos, stress en een knagend schuldgevoel. In deze blog neem ik je mee door die ochtend – een typisch ADHD-moment vol herkenning voor elke ouder die ooit het gevoel had tekort te schieten. Maar ook een verhaal van herstel, mildheid en opnieuw in je kracht gaan staan. Omdat zelfzorg begint met begrijpen waar dat schuldgevoel vandaan komt… en dat je het morgen anders mag doen.
Schuldgevoel bij ADHD: de kampdag, het knagende gevoel en de kracht van herstel
De eerste kampdag van mijn kinderen.
Ik had het me zó anders voorgesteld. Iets liefs, iets zachts, iets bijzonders. Een mooi momentje. Een trotse ouder met twee vrolijke kinderen. Een fijne start van hun kampweek.
Maar dat gebeurde niet.
Wat wél gebeurde? Chaos. Stress. En een schuldgevoel dat de hele dag aan me bleef kleven.
En weet je wat? Dit ís ADHD.
Niet alleen het drukke hoofd en de vergeetachtigheid. Maar ook het constante schuldgevoel. Het innerlijke gevecht. De overprikkeling. Het willen doen zoals anderen, maar het gewoonweg niet kunnen opbrengen op dat moment.
Ik neem je graag mee door die ochtend. Omdat ik weet dat jij je hierin kunt herkennen. En omdat het zo belangrijk is om te laten zien dat we er niet alleen voor staan.
Een ochtend vol goede bedoelingen en... rush
Ik wilde het goed doen.
Een leuke start, op tijd vertrekken, een gevuld brooddoosje met extraatjes, mooi aangeklede kinderen, een goed humeur. Want ja – zo’n eerste kampdag moet toch speciaal zijn?
Maar het begon al vroeg te wringen.
Zoals altijd kost alles meer tijd dan gepland.
De kinderen doen (uiteraard) niet altijd meteen wat je vraagt. Ze hebben nog geen kamp-urgentie in hun hoofd.
Ik daarentegen? Ik was al half in paniek dat we te laat zouden komen.
De broodtrommels klaarmaken, de kinderen voorzien van hun kledij en ik wilde zelf ook niet als een uitgeputte chaos-mama voor de poort staan. Het plaatje moest kloppen.
Daarna nog snel de fietsjes uit de tuin sleuren – met een hoofd dat al begon te flitsen van alle dingen die nog moesten gebeuren.
En toen… kwamen we aan bij de school waar het kamp doorging. De zij-ingang – die we normaal altijd nemen – was dicht.
Even was ik compleet overrompeld.
Dat stond niet in mijn hoofdscript.
De fietsen konden we daar niet kwijt.
Ik voelde de eerste spanning echt door mijn lichaam trekken.
De hoofdingang: overrompeld en bevroren
We zochten dan een plekje bij de hoofdingang om de fietsen te parkeren en gingen naar binnen. Daar zat een dame aan een tafel, met een lijst vol namen. Een lange rij ouders achter ons begon zich te vormen.
Ze vonden de naam van mijn zoon niet onmiddellijk terug.
Ik voelde mijn ademhaling versnellen.
“Het zal wel weer niet zijn zeker?”
Die typische ADHD-gedachte die al uitgaat van het worst-case-scenario.
Uiteindelijk vonden ze zijn naam, ook dat van mijn dochter. Een andere begeleider kwam hen meteen halen. Alles ging plots razendsnel.
Ik wilde nog iets zeggen. Iets liefs. Een kus geven. Een knuffel.
Maar ik bevroor.
De kinderen liepen mee.
Keken niet om.
En ik bleef achter.
Zonder moment. Zonder afscheid.
Ik stond daar. Aan de grond genageld. Een ellenlange rij ouders achter mij. En ik voelde me… verslagen.
Was dit het dan?
ADHD & schuldgevoel: het eeuwige herhalen in je hoofd
Op weg naar huis bleef ik maar malen.
Het speelde zich keer op keer af in mijn hoofd.
Wat is er gebeurd?
Waarom deed ik dat niet anders?
Waarom reageerde ik zo?
Wat zullen de kinderen nu denken?
Voelen ze zich afgewezen? In de steek gelaten?
Mijn brein was onverbiddelijk.
Ik voelde me falen als mama.
Waarom lukt het anderen wel om die mooie momentjes te creëren? Waarom lukt het mij niet?
Ik voelde me zó rot, zó intens schuldig…
En ik kwam er even niet uit.
Een video als uitlaatklep
In die mentale storm besloot ik een video te maken.
Niet voor likes of reacties, maar omdat ik het kwijt moest.
Omdat dit precies is wat ADHD zo vaak betekent:
- Een brein dat uit balans is nog voor je dag begint.
- Gevoelens die alles overnemen.
- Een interne storm van “ik had dit anders moeten doen.”
- Schuldgevoel dat je compleet onderuithaalt.
De video luchtte op. Het gaf me even ademruimte.
Maar het bleef knagen.
De hele dag lang.
En toen kwam het moment van ophalen…
Ik had geen idee wat ik zou aantreffen.
Misschien verdrietige kindjes?
Misschien zouden ze me verwijten maken?
Of nog bozer zijn dan ik al op mezelf was?
Maar nee.
Ze stormden enthousiast op me af. Lachend, vertellend, stralend.
Alsof die ochtend nooit was gebeurd.
Alsof mijn schuldgevoel… nergens op gebaseerd was.
Dag twee: ik stond in mijn kracht
Ik nam mezelf iets voor: morgen doe ik het anders.
Niet perfect. Maar anders.
En dat deed ik ook.
Op dag twee stond ik er. Bewuster. Rustiger. Aanwezig.
Ik nam de tijd, gaf die knuffels, sprak liefdevolle woorden.
Het voelde goed.
Niet omdat het “perfect” was…
Maar omdat ik er was. In mijn energie. In mijn kracht.
Voor alle ADHD-mama’s (en papa’s)
Dit verhaal is voor jou.
Voor als jij ook die ochtenden kent.
Voor als jij je ook kapot piekert, terwijl je kinderen allang verder zijn gegaan.
Voor als jij jezelf ook afstraft, ondanks al je liefdevolle intenties.
ADHD is niet altijd zichtbaar.
Maar het is er – in de drukte, de chaos, het gevoel dat je tekortschiet.
We zijn niet alleen.
We mogen mild zijn voor onszelf.
We mogen leren.
We mogen groeien.
En vooral: we mogen het morgen opnieuw proberen.
Herken je jezelf in dit verhaal? Deel het gerust met een andere ouder die dit moet horen. En weet: jouw liefde is genoeg. Zelfs op chaotische kampdagen.
Wil je graag je verhaal delen, aarzel dan niet het contactformulier in te vullen of een mailtje te sturen naar info@adhdsucces.be en ik lees graag je verhaal.
Reactie plaatsen
Reacties