"Waarom zien mensen alleen de chaos en niet mijn inspanning?"

Ken je dat gevoel? Dat je écht alles geeft om de dag soepel te laten verlopen, maar dat mensen alleen de puinhoop lijken te zien? De verloren spullen, de gemiste afspraken, de ontploffing in je hoofd nog voordat de dag goed en wel begonnen is?

Nou, welkom in mijn ochtend.

"Waar zijn mijn sleutels? Waar is mijn telefoon? En waarom loop ik zonder sokken?"

Elke ochtend begint met de illusie dat ik het vandaag écht ga rocken. Vroeg opstaan, alles onder controle, een relaxte start van de dag.

Realiteit:
Mijn wekker gaat. Ik snooze. Eén keer. Twee keer. De derde keer MOET ik opstaan.

Dan begint de chaos. Mijn zoontje (die ASS heeft) weigert zijn trui aan te doen omdat de stof "niet goed voelt op zijn huid". Geen discussie mogelijk. Crisis in aantocht. Ondertussen roept mijn jongste: "Mamaaaa!" want ook zij heeft hulp nodig. Mijn hoofd? Ontploft.

Ik probeer de situatie te sussen terwijl ik met één hand in de gewassen wasmand graai op zoek naar ondergoed (waarom heb ik dit gisteren niet gewoon opgeruimd?!), en met de andere hand de ontbijtbordjes red van de grond. Mijn ogen scannen de kamer. Waar zijn mijn sleutels? Waar is mijn telefoon?

Mijn zoontje huilt omdat zijn trui nog steeds niet goed voelt. Mijn dochter trekt ondertussen aan mijn broek: “Mama, kijk!” maar ik ben druk bezig met… eh, wat was ik eigenlijk aan het doen? Oh ja, ondergoed zoeken. Maar hé, daar ligt nog een was die ik gisteren in de machine ben vergeten. Fijn.

Mijn stresslevel stijgt. Mijn hoofd schreeuwt. Mijn gedachten racen van de ene taak naar de andere zonder er ook maar één af te ronden.

En dan, net als ik denk dat we eindelijk de deur uit kunnen – shit. Mijn sleutels.

Na een paniekerige speurtocht (inclusief een extra meltdown omdat de trui nog steeds verkeerd voelt) en een innerlijke breakdown in de badkamer, vinden we ze. Op de plek die ik al 100 keer gecheckt heb. Natuurlijk kijk ik daar in the heat of the moment gewoon over.

We vertrekken uiteindelijk, ik met het gevoel alsof ik al een hele marathon achter de rug heb, en de wereld ziet: een moeder die net op tijd is, chaotisch, met een kind dat nog snikt en een kleuter die probeert een boterham onderweg te eten.

Wat ze niet zien? Hoe hard ik heb geprobeerd.

"Zie je wel? Chaos!"

En dát is precies het probleem. Mensen zien alleen het rommelige resultaat, niet de inspanning die eraan voorafging.

Waarom wordt vergeetachtigheid gezien als ‘onverantwoordelijkheid’ en niet als een overvol hoofd?
Waarom wordt impulsiviteit gezien als ‘ongepast’ en niet als een spontane, creatieve manier van denken?
Waarom wordt uitstelgedrag gezien als ‘luiheid’ en niet als verlamming door overweldiging?

Als ADHD-mama is dat extra zwaar. Want niet alleen moet ik mijn eigen chaos managen, maar ik wil ook de beste ouder zijn voor mijn zoontje met ASS én mijn dochter die net zo goed mama nodig heeft. Dat betekent: structuur aanbrengen terwijl ik zelf moeite heb met structuur, rustig blijven terwijl mijn hoofd overloopt, en honderd keer diep ademhalen terwijl ik alwéér een verdwaald stuk speelgoed onder mijn voet voel branden en niet veel later tegen de stofzuiger knal.

We doen zoveel meer dan mensen zien

ADHD betekent niet dat je niet hard genoeg probeert. Het betekent dat je anders denkt, voelt en functioneert. Maar wat de buitenwereld vaak mist, is de inspanning achter de schermen.

Het is tijd dat we anders gaan kijken naar ADHD. Niet als een gebrek aan discipline, maar als een andere manier van denken. Niet als falen, maar als een unieke vorm van kracht.

En ja, soms betekent dat dat je sleutels op mysterieuze plekken opduiken en dat de wasmachine nog steeds vol zit met die vergeten lading. Maar hé, niemand is perfect. 😉

Herkenbaar? Wat is iets wat jij heel hard probeert, maar wat anderen niet lijken te zien?
Drop het in de reacties, ik lees het graag! 💬✨